Այսօր` իմ սովորական այցերից մեկի ժամանակ, ես տեսա մի հայ դեռահասի, որը ոգևորված արտահայտում էր իր հետաքրքրությունն ու սերը Իրանի նկատմամբ։ Մեր հանդիպումից քիչ անց նրա հայրն ինձ ուղարկեց տղայի սենյակի լուսանկարը (թերթեք էջերը)։ Նկարները ցրեցին իմ աշխատանքային օրվա հոգնածությունը: Նա հետաքրքրությամբ և սիրով էր խոսում պարսկերեն, իսկ իր սենյակը զարդարող սիրելիների, ընտանեկան լուսանկարների կողքին տեղադրել էր Իրանի սուրբ դրոշը և անհամբերությամբ սպասում է մեր հանդիպմանն ու Իրանի մասին զրույցներին: Երանի մեզ նման մահկանացուները լավ գիտակցեին, թե մենք ինչ հարուստ և օրհնված մշակույթի ժառանգորդն ու ներկայացուցիչն ենք: Քանի դեռ նրա նման Իրանի մշակույթով հետաքրքրված մարդիկ կան, մեզ համար օր ու գիշեր, սննունդ ուտելը հարամ և արգելված է։ Մենք պարտավոր ենք միայն ծառայել Իրանի հարուստ մշակույթի էլ ավելի տարածմանը: Վարկյաններն եմ հաշվում քեզ նորից տեսնելու համար, իմ փոքրիկ եղբայր: